Urbi et Orbi

Het regent zachtjes als ik op weg ga naar het Sint Pietersplein. Onderweg gaat het harder regenen. Vlak voordat ik de metro verlaat is er een opstopping; mensen aarzelen om naar buiten te gaan. De hemel huilt hartverscheurend, maar de verkopers van ééndagsregencapes doen goede zaken.

Ik ben op weg naar het Sint Pietersplein om de paus te horen spreken en zijn zegen voor de stad en de wereld te ontvangen. Hoewel er vanwege het slechte weer in 15 jaar niet zo weinig mensen zijn geweest als vandaag, ben ik niet de enige. Om me heen lopen mensen van allerlei nationaliteiten in één richting. Ik hoor bij de snelle lopers, de Nederlandse haast is ingebakken. Langzaam word ik nat ondanks mijn regenjas en paraplu, maar ik voel het nauwelijks, ik wil naar het plein.

Voor de muren van Vaticaanstad, de grens met Italië, word ik tegengehouden en in een trechter geduwd naar de veiligheidspoortjes. Het is nog anderhalf uur voor de zegen, maar alles staat al muurvast. Ik draai me om en neem een omweg langs de muren. Na twee keer rechts ben ik op de Via della Conciliazione, de weg der verzoening, en probeer ik het opnieuw. Dit keer kom ik verder. Het eerste politiekordon passeer ik gemakkelijk, maar bij de tweede is het raak. Ik word uit de rij gehaald en moet mijn rugzak openen. Mijn vingers zijn zo verstijfd van de kou dat het me niet lukt. De mannelijke carabinieri blijft vriendelijk en doet het voor me. Niets natuurlijk en ik mag weer verder. Ik kom bij de colonnade van Bernini: droog! 

Om me heen slibt het snel dicht. Ik besluit dat dit niet goed is voor mijn latente angst voor mensenmassa's en besluit een nieuwe schuilplaats te zoeken. Om de hoek van het plein ligt de Kerk van de Friezen met zijn Nederlandse parochie. Opnieuw tref ik een vriendelijke carabinieri die de afzetting voor me opent, zodat ik de trap naar deze kerk kan beklimmen. Binnen begint net de hoogmis voor Pasen. Het is warm, rustig en vertrouwd. De rituelen zitten diep en borrelen als vanzelf omhoog, alsof ik nooit ben weggeweest. Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij die van anderen vergeven.

Na de mis is er koffie (echt!) en even later krijgen we een seintje dat de paus bijna begint aan zijn urbi et orbi. Ik haast me naar buiten en kan na opnieuw een controle gemakkelijk het plein oplopen. Ik kom tot aan de obelisk. Voor me draait een cameraman van de RAI. Ik zie de beelden van hem en zijn collega's op de schermen, die overal opgesteld staan. De paus is ver weg, maar goed te horen. In de herhaling van Uitzending Gemist hoor ik dat hij sprak over Syrië en Irak, over het atoomverdrag en over de studenten in Kenia. Over verdriet, angst en hoop. Over oorlog en vrede. En dan: de zegen voor de stad en de wereld. Om me heen klinkt gejuich, applaus en "Vive le pape". Mensen lachen en zijn vrolijk, de blijdschap werkt aanstekelijk. De paus zwaait en draait zich om. De paasklokken beginnen te luiden en het gordijn valt. Het is voorbij.

Het plein stroomt weer leeg. Ik blijf nog even om naar de bloemen te kijken, de bloemen uit Nederland. Ze zijn prachtig. Even heb ik heimwee, maar tegelijkertijd voel ik me dankbaar. Dankbaar voor het urbi et orbi, de zegen voor de stad en de wereld.

Op het St Pietersplein tijdens het urbi et orbi