Goede Vrijdag in Rome; de stad is vol pelgrims. Overal zie je jonge priesters en nonnen van allerlei nationaliteiten. Zou een Romereis deel uitmaken van hun opleiding, net zoals dat voor Nederlandse gymnasiasten geldt? 's Avonds gaan ze in grote getale naar de Kruisweg zoals onze jongeren naar Lowlands gaan, en vergapen zich aan Paus Franciscus.
Traditioneel loopt de Paus met bedevaartgangers in processie de Kruisweg naar het Colosseum. Onderweg wordt stilgestaan om te bidden en mediteren. Dit jaar staat in het teken van vervolgde christenen in de wereld. In de processie lopen daarom mensen mee uit Irak, Syrië, China, Egypte en Nigeria. Samen gedenken zij de kruisiging van Christus en staan stil bij Zijn lijden en dood. Rouwen en gedenken om opnieuw geboren te worden, een Kruisweg om opnieuw te kunnen beginnen.
Rouwen valt niet mee, lijden valt niet mee. En toch is het deel van ons leven, mijn leven. Meestal is daar weinig aandacht voor, opgeslorpt als we worden door dagelijkse drukte en een voorkeur voor succesverhalen. Maar lijden laat zich niet ontkennen. Het wil aandacht krijgen, verdrietig zijn, herinneren..
Iedereen heeft zijn eigen kruisweg, zijn eigen lijden om aandacht aan te geven en verdrietig over te zijn. De katholieken hebben daar de week van het lijden voor, die symbolisch samenkomt in de Kruisweg naar het Colosseum.
Ik ben er bij, maar daar is ook alles mee gezegd. Het directe gebied is afgezet. Ik kijk toe vanaf de heuvel achter het Colosseum, de Oppius, en zie vele duizenden mensen, politie, hulpdiensten en tv-camera's. Het is te druk om de processie zelf te zien. Alleen het met fakkels verlichte Kruis vlamt overal bovenuit. Ik kijk met een Italiaanse puber mee op zijn Samsung naar Vaticaan-tv en zie wat een paar honderd meter verder gebeurt. Om mij heen praat men zachtjes en laat elkaar de beelden zien. Af en toe klinkt geklap en gejuich. Er heerst saamhorigheid. Ik voel me gezegend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten